Geschreven: Youth for Christ

Tegen half zes is de twaalfkoppige band eindelijk compleet. Bandleider Clyde zet zijn Batman-cap nog even recht en stuurt iedereen die niets in de grote zaal te zoeken heeft naar de andere ruimte. Nog kan de training niet beginnen, want in de sporttas die klaar staat zitten plastic in plaats van houten drumsticks. Het wordt meteen muisstil als Clyde begint aan een korte, maar effectieve donderspeech. “Dit is bullshit! Jullie gaan slordig met instrumenten om. Vanaf nu raken jullie geen instrumenten meer aan van iemand anders, is dat duidelijk?” De muzikanten knikken schuldbewust. Als ze vier tellen later beginnen te spelen, raast er van het ene op het andere moment een ritmische orkaan door de Mall. Negen trommelaars, drie trompettisten en een trombonist dansen en spelen alsof hun leven ervan afhangt. Alles beweegt, zelfs de gouden slingers in de kerstboom dansen mee. Steeds als je denkt dat het niet sneller kan, komt er nog een tempootje bij - vandaar dus dat sommigen een korte broek hebben aangetrokken. Pas na twintig minuten verstomt de spierballenmuziek voor de eerste keer.

Reportage over het jongerenwelzijnswerk van Youth for Christ in Volkskrant Magazine, 24 januari 2009