Voor de verre prinses

Een dierbare vriendin van ons, Maria, is begin mei op een vreselijke manier om het leven gekomen. Maria staat op de foto tussen mijn vrouw (links) en een andere collega. Mijn vriend Ralf las een paar dagen het volgende gedicht in Het Parool. Toen hij het voorlas, raakte het me diep:


Voor de verre prinses

Wij komen nooit meer saam:
De wereld drong zich tusschenbeide.
Soms staan wij beiden ‘s nachts aan ‘t raam,
Maar andre sterren zien we in andre tijden.

Uw land is zoo ver van mijn land verwijderd:
Van licht tot verste duisternis - dat ik
Op vleuglen van verlangen rustloos reizend,
U zou begroeten met mijn stervenssnik.

Maar als het waar is dat door groote droomen
Het zwaarst verlangen over wordt gebracht
Tot op de verste ster: dan zal ik komen,
Dan zal ik komen, iedren nacht.

- Slauerhoff