Geschreven: Een dode paraplu

De dag dat Miep mij vertelde over haar plan een boekje te produceren met zelfgemaakte foto’s van gevonden parapluwrakken maakte mijn hart een sprongetje. De enige goede paraplu is een dode paraplu. Ik heb in mijn leven zelden zo’n nutteloos product in mijn handen gehad. Het enige dat de paraplu behoort te doen, is de drager ervan beschermen tegen de regen. Daar gaat het meteen al mis. Als de paraplu al opengeklapt blijft, wat in ons winderige landje zelden het geval is, regent het er steevast onder door, waardoor in het beste geval alleen je broek nat wordt. Meestal echter klapt je regenscherm meteen om en ben je binnen enkele tellen volledig doorweekt. Fietsen met een paraplu hoef je helemaal niet te proberen; uitklappen en omklappen geschieden in dat geval vrijwel tegelijkertijd.

Het is dus geen wonder dat overal in de stad parapluwrakken te vinden zijn – als toonbeelden van de frustratie van hun voormalige bezitters. Opzienbarend is het wel dat er nog elke dag mensen een nieuw regenscherm aanschaffen. Zij gedragen zich als bergbeklimmers die zich vastklampen aan een rotspunt waarvan ze weten dat die hun gewicht niet zal kunnen dragen. Zelf heb ik de moed al lang opgegeven. Veel liever glip ik de laatste maanden op regenachtige dagen de halletjes van restaurants en cafés binnen. Daar staan ze, klef, zielig en zelden nog intact: de laatste overlevenden van een inferieur ras. Iemand moet toch de mensheid bevrijden van deze trieste hoopjes stof en baleinen, al is het alleen maar om de productietijd van dit boekje enigszins te bekorten. Ik beken. Ik ben een seriemoordenaar.

Bijdrage aan het boekje "Pluwrakken. Neerslag in woord en beeld' (Amsterdam 2009) van Miep van Berkestijn