Regels zijn regels

Even na twaalven meld ik mij in het stemlokaal aan het Monnikendammerplantsoen om mijn democratische plicht te vervullen. Een vriendelijke jongeman kijkt op mijn stempas en wijst naar de tafel waar ik de pas moet inruilen voor een stembiljet. Achter de tafel zitten twee vrouwen en een man. Ik sluit aan in de rij. Als ik bijna aan de beurt ben, ontstaat enige commotie in het stemlokaal. De paspoorten van twee tachtigers die voor mij in de rij staan, blijken verlopen te zijn. Om precies te zijn op 3 februari 2010 - een maand geleden. "Het is maar goed dat ik het zag", zegt de vrouw die de legitimatiebewijzen moet controleren. Alsof ze zojuist een terroristische aanslag heeft voorkomen. "Helaas meneer", zegt de enige man achter de tafel. 'Misschien kunt u vanmiddag terugkomen met uw seniorenpas." De oude man kijkt naar zijn stok en zwijgt. Ik heb de neiging om meteen allerlei ongenuanceerde uitspraken te doen over de collaboratie in de Tweede Wereldoorlog, maar ik gooi het over een andere boeg en richt me tot de man achter de tafel. "Soms moet je handelen naar de geest van de wet en niet altijd naar de letter van de wet", probeer ik. "Sorry meneer, we hebben dit jaar hele strenge instructies gekregen", is zijn antwoord. Regels zijn regels, daar valt niet aan te tornen. "Dan niet", zegt de oude man en begint stoïcijns zijn stempassen te verscheuren.

"Goed dat u ons belt", zegt even later een verkiezingsmedewerker van het stadsdeelhuis. "Het is zeker niet de bedoeling dat ouderen zich legitimeren met hun seniorenpas."